Rozdział 9

* Perspektywa Seleny

Kiedy mijają dwie godziny a Taylor nadal nie ma zaczynam się martwić. Ale korzystam z okazji i wyślizguję się ze swojego pokoju. Biegnę do windy i zjeżdżam na dół. Może jednak dowiem się gdzie są te imprezy. Wychodzę z windy i szybkim krokiem zbliżam się do recepcji przy której stoi Harry. A niech go szlak. Odwracam się i siadam na podłodze za tapczanem. Oddychając głęboko. Gdyby mnie teraz zobaczył, na pewno powie o tym Demi. A ona będzie mnie pilnować. A tego nie chcemy. Nie nie nie. Wyglądam zza kanapy, a koło Harryego stoi Taylor. MÓWIŁAM. Słyszę, nie podsłuchując - głośno mówią, o czym rozmawiają.
- Daj nam spokój! - mówi wściekły Harry do załamanej dziewczyny.
- Nam? Nie ma was. - odgryza się Taylor i podnosi rękę aby przywalić chłopakowi, jednak on jest szybszy i zatrzymuje jej ruch.
- Idziesz grzecznie do pokoju i przepraszasz ją za wszystko. - mówi do niej, a ona wywraca oczami.
- Twoje niedoczekanie. - wyrwa rękę z uścisku chłopaka i odchodzi w stronę windy. Wzrok Harryego pada na mnie, a ja szybko siadam z powrotem na ziemi.
- Księżniczko, co robisz na podłodze? - mówi i siada na kanapie. Przeklinam pod nosem i wstając siadam koło niego.
- Siedzę? - odpowiadam, czując się głupio.
- Jesteś urocza. - mówi a jego dłoń dotyka mojego policzka. W trybie natychmiastowym, wstaję z kanapy patrząc na chłopaka.
- Co łączy cię z Taylor? - pytam, tonem nieznoszącym odmowy. Jednak widać dla niego to było bardziej zabawne, bo zaczyna się cicho śmiać pod nosem.
- Nic. - odpowiada i wzrusza ramionami. Jestem zła, ona mi nic nie mówi i on też nie. Jeżeli chcą żeby to była jakaś tajemnica, to okej. Ale dlaczego mnie w nią wciągają? Wywracam oczami i podchodzę do recepcji.
- To jak? Powie mi pani o tych imprezach? - uśmiecham się miło do recepcjonistki.
- Przepraszam, ale tamten pan zabronił mi udzielać pani takich informacji. - odpowiada kobieta i wskazuje palcem na Harryego. Mój wzrok ląduje na nim, a on uśmiecha się głupio i macha mi.
- Proszę pani, jestem dorosła. Więc oczekuję odpowiedzi. - mówię zaciskając zęby. Chcę uzyskać odpowiedź, więc nie powinnam być nie miła. Ale zaraz nie wytrzymam i powiem tej kobiecie co o niej myślę.
- Przykro mi. - odpowiada i piszę coś w swoim głupim zeszyciku. Teraz jestem wściekła.
- Zmień spódnice wyglądasz jak dziwka. - mówię i odchodzę w stronę Harryego który się śmieje, jak widać słyszał mój niemiły komentarz w stronę kobiety.
- Co ty sobie myślisz, co? Że jesteś nie wiadomo kim? Nie musisz się mną zajmować.Sama dam sobie radę. Daj mi spokój. - wrzeszczę a oczy wszystkich skierowane są na nas. Chłopak nie wydaje się zaskoczony moją reakcją, a mnie to wkurza jeszcze bardziej. Biegnę w stronę windy, wsiadam i siadam na podłodze.Wchodzi ktoś jeszcze ale nie patrzę na tę osobę. W głowie mam tylko Harryego, który myśli że jest nie wiadomo jakim Bogiem. Ja potrzebuję wyjść na imprezę, wychodzę regularnie i wyjdę tym razem. Musze, jestem do tego przyzwyczajona. I zwariuję jeżeli tego nie zrobię. Nagle ktoś siada koło mnie i przytula mnie ramieniem. Patrzę zdziwiona na tę osobę. Te zielone oczy. Mam ochotę go zabić. Co on sobie wyobraża? Usta chłopaka, delikatnie dotykają moich. Oddaję pocałunek. Dlaczego ja to zrobiłam. Kiedy winda się zatrzymuje a do niej wsiada Joe i Demi głośno się śmiejąc.
- My.. przepraszamy? - mówi Demi i stara się wysiąść ale Joe zatrzymuje ją, patrząc na nas jakby oczekiwał wyjaśnienia.
- To nie tak, jak wyglądało. - mówię patrząc na Harryego. Cała trójka patrzy na mnie. A ja nie wiem co mam powiedzieć? Przecież właśnie się pocałowaliśmy. A oni to widzieli. Wstaję i wybiegam z windy, żałuję tego co zrobiłam. Bardzo. Zaczynam płakać, wpadając na kogoś. A ten ktoś mnie przytula. Justin. Co ja mu powiem?

__________________________
Oto i jest rozdział 9. Nie byłam pewna żeby go dzisiaj wstawiać, ale "niektórzy" (Weronika) bardzo chcieli, dlatego i jest. :)
jeżeli przeczytałeś/łaś ~ zostaw komentarz